പിഞ്ഞാണിക്കടയിലെ കാളയെ എന്തു ചെയ്യണം?

കുട്ടികളെ ഒരു നിവൃത്തിയുണ്ടെങ്കില്‍ അവര്‍ക്കൊരു കാര്യവുമില്ലാത്ത ഓഫീസുകളില്‍ പോകുമ്പോള്‍ കൊണ്ടു പോകരുത്. എപ്പോഴും അങ്ങനെ കഴിയാറില്ലല്ലോ, പ്രത്യേകിച്ച് കുട്ടിയുടെ ആകെയുള്ള നോട്ടക്കാര്‍ അച്ഛനും അമ്മയും മാത്രമായ ഇപ്പോഴത്തെക്കാലത്ത്.

രണ്ടുമൂന്നു മാസം മുന്നേ  ഒരു ബാങ്കു മാനേജരുടെ ക്യാബിനില്‍ ഒരാവശ്യത്തിനു വെയിറ്റ് ചെയ്യുമ്പോഴാണ്‌  ഒരമ്മയും കുട്ടിയും കയറി വന്നത്. അമ്മ പേപ്പറുകളെടുത്ത് ഓരോന്നു ചോദിക്കുന്നതിനിടയില്‍ കുട്ടി മാനേജരുടെ മേശപ്പുറത്തിരിക്കുന്ന സ്ഫടികത്തില്‍ തീര്‍ത്ത ലേസര്‍ കൊണ്ട് രാജ്യങ്ങള്‍ വരച്ച ഗ്ലോബ് പിടിച്ച് കറക്കും തിരിപ്പും തുടങ്ങി.  അദ്ദേഹത്തിന്റെ മുഖത്തെ അസ്വസ്ഥത ശരിക്കറിയാം, പക്ഷേ കുട്ടിയുടെ അമ്മ ശ്രദ്ധിക്കുന്നതേയില്ല.

പണ്ട്  നാരായണപിള്ളയുടെ ഫോറിന്‍ ടൈപ്പ് റൈറ്ററില്‍ കേറി ശറപറായടിച്ച ജയസൂര്യ നാലപ്പാടനു നേരേ വീക്കേയെന്‍ വിളിച്ച പ്രയോഗമെടുത്ത് "നിര്‍ത്തെടാ മോണ്‍സ്റ്റര്‍" എന്ന് കുട്ടിയെ ശകാരിക്കാന്‍  തോന്നി. അല്ല നമുക്കെന്തു കാര്യം വല്ലവന്റെയും ആപ്പീസ്, അയാളുടെ  കസ്റ്റമര്‍, അവരുടെ കൊച്ച്.

ഇന്നലെ ഒരു മനുഷ്യനും  അയാളുടെ ചെറിയ മകളും എന്റെ ഓഫീസില്‍ വന്നപ്പോഴേ ഞാന്‍ ആ ബാങ്ക് മാനേജരുടെ ഉല്‍ക്കണ്ഠാകുലഭാവസ്പന്ദിത മുഖം ഓര്‍ത്തു.  പിഴച്ചില്ല, കുട്ടി വന്നപ്പോഴേ എന്റെ മേശപ്പുറത്തിരുന്ന തങ്കനിറമുള്ള കൊച്ചു വിമാനം പൊക്കി.
"കുഞ്ഞേ, അത് അങ്കിളിനു ഏറ്റവും ഇഷ്ടമുള്ള ഒരാള്‍ ഇവിടെ നിന്നു പോയപ്പോള്‍ സമ്മാനം തന്നതാ കേട്ടോ, അതിന്റെ പെര്‍ച്ചില്‍  നിന്നെടുത്താല്‍ അത് ചീത്തയായി പോയാലോ?"
"സ്വര്‍ണ്ണമാണോ അത്?" കുട്ടി അതു തിരിച്ചു  നീരസത്തോടെ തിരിച്ചു വച്ചു.
"സ്വര്‍ണ്ണമല്ല, എനിക്കതു സ്വര്‍ണ്ണത്തെക്കാളും വിലയുള്ള  ഒരു സ്നേഹത്തിന്റെ ഓര്‍മ്മയാണ്‌."

മോശമായോ? വന്നയാള്‍ ശ്രദ്ധിക്കേണ്ടതായിരുന്നു അയാളുടെ കുട്ടിയുടെ പെരുമാറ്റം. എന്നാലും  കസ്റ്റമര്‍, എന്റെ ദൈവം, അയാളുടെ മകള്‍ ദൈവപുത്രി, അതും ഒരു കുട്ടി.  എന്നാലും എന്റെ ഏറോപ്ലെയിന്‍, എന്നാലും...

അയാളും മകളും  എന്റെയടുത്തുനിന്നും ദാര്‍‌വീശിന്റെ മേശയിലെത്തി. കുട്ടിയവിടെ എത്തിയതും അവന്റെ  ടീമിനി പാരിസില്‍ നിന്നും കിട്ടിയ കൃസ്റ്റല്‍ ട്രോഫി കടന്നെടുത്തു.

എം എസ് വിശ്വനാഥന്റെ വികാരഭരിതമായ ശബ്ദത്തില്‍ ദാരുവീശന്‍ നിര്‍ദ്ദേശിച്ചു.
"തൊടരുത്! അതിട്ടുടയ്ക്കരുത്..."

ഫ്യൂ .