സൂയിസൈഡ് പ്രൂഫ് യുവര്‍സെല്‍ഫ്

ലോകത്തിലെ തന്നെ ഏറ്റവും ഉയര്‍ന്ന ആത്മഹത്യാനിരക്കുള്ള ഇടങ്ങളിലൊന്നാണ്‌ കേരളം. മെര്‍ക്കുഷ്യോയുടെ പോസ്റ്റ് വായിച്ചപ്പോള്‍ രണ്ടുവരി എഴുതാന്‍ തോന്നി. (ഫീഡ് തരുകയാണെങ്കില്‍ ഇങ്ങനെ ഫുള്ളായി തരണം, ഷോര്‍ട്ട് ഫീഡ് കണ്ട് മോഹിച്ച് മൊത്തം വായിക്കാനൊരു വഴിയും ഇല്ലാതെവരുമ്പോള്‍ ചെയ്യുന്ന ആത്മഹത്യകള്‍ അങ്ങനെ ഒഴിവാക്കാം!)

എന്തുകൊണ്ട് കേരളത്തില്‍ ആത്മഹത്യകള്‍ കൂടുന്നു? അതാലോചിക്കണമെങ്കില്‍ എന്തുകൊണ്ട് ആളുകള്‍ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുന്നെന്നയിടത്തുനിന്നും തുടങ്ങണം. ആരും ആത്മഹത്യ ചെയ്തു പോയേക്കാം, എന്നാല്‍ സ്വയമൊടുക്കുന്നവരില്‍ തൊണ്ണൂറു ശതമാനവും താഴെപ്പറയുന്ന പ്രശ്നങ്ങളില്‍ ഒന്നോ പലതോ അനുഭവിക്കുന്നവരാണെന്ന് അമേരിക്കന്‍ ഫൗണ്ടേഷന്‍ ഫോര്‍ സൂയിസൈഡ് പ്രിവന്‍ഷന്‍:
൧. വിഷാദരോഗം
൨. ആകാംക്ഷാരോഗം
൩. സാമൂഹ്യവൈരുദ്ധ്യത
൪. മദ്യാസക്തി
൫. മറ്റു മാനസിക രോഗങ്ങള്‍, ഞരമ്പു ദീനങ്ങള്‍, ജനിതകവൈകല്യം

വേദന അല്ലെങ്കില്‍ നിരാശ ഉണ്ടാകുമ്പോഴൊക്കെ മനുഷ്യമനസ്സിനു അതിനെ നേരിടാനോ സഹിക്കാനോ ഉള്ള ബലവും ഉണ്ടാകുന്നു. താല്‍ക്കാലികമായെങ്കിലും ഈ കഴിവ് അപര്യാപ്തമാവുമ്പോള്‍ ആത്മഹത്യാ ത്വര ഉണര്‍ന്നു പോയേക്കാം.

ഗുരുതരമായ മാനസികരോഗങ്ങളുള്ളവര്‍ ന്യൂനപക്ഷമായിരിക്കണം. ആദ്യനാലും വിഷാദം ആകാംഷ, സമൂഹത്തോട് വിട്ടു നില്‍ക്കുകയോ വെറുക്കുകയോ ചെയ്യല്‍, മദ്യത്തിനടിപ്പെടല്‍ എന്നിവ ബന്ധപ്പെട്ടും പരസ്പരം ഊട്ടിവളര്‍ത്തിയും വഷളാകുന്ന കാര്യങ്ങളാണ്‌.

ഒരു കുട്ടി ജനിക്കുമ്പോള്‍ അത് മൃഗത്തിന്റെ കുഞ്ഞിനോളം ജീവിതത്വരയുള്ളവനാണ്‌. ഒരല്പ്പം കട്ടിയുള്ള ആഹാരം വായില്‍ വച്ചുകൊടുത്താല്‍ അത് പുറത്തേക്കു തള്ളുവാനും ശര്‍ദ്ദിക്കുവാനും ശ്രമിക്കും ജീവനെക്കാള്‍ വിലയുള്ളതൊന്നും ഇല്ലെന്ന പാഠം എങ്ങനെ മനുഷ്യന്‍ മറക്കുന്നു?

കേരളത്തില്‍ ആളുകളിന്ന് തുരുത്തുകളായാണ്‌ ജീവിക്കുന്നത്. പാക്ക് ബിഹേവിയര്‍ ഇല്ലെന്നു തന്നെ പറയാം. ചുറ്റുമുള്ളതൊന്നും അയല്‍ക്കാരനോ അപരിചിതനോ പുറമ്പോക്ക് ഭൂമിയോ വനമോ പുഴയോ എന്തുമാകട്ടെ, അവനു വേണ്ടപ്പെട്ടതല്ല, വേണ്ടപ്പെട്ടവര്‍ക്കു വേണ്ടി കീഴടക്കാനും ഉപഭോഗിക്കാനുമുള്ളതാണ്‌. ഈ പാഠം മാതാപിതാക്കള്‍ അറിഞ്ഞോ അറിയാതെയോ ഒരുത്തനു കൊടുക്കുന്നു. ക്ലാസ്സിലെ എല്ലാവരെയും തോല്പ്പിക്കണം, വല്ലവന്റെയും വീട്ടില്‍ എന്തു നടന്നാലും നമുക്കെന്ത്? എന്തിനു ക്യൂ നില്‍ക്കണം, നമുക്ക് ഇടയില്‍ തള്ളിക്കയറാം, സെയില്‍സ് ടാക്സ് കൊടുക്കാന്‍ വയ്യ, ബില്ലു വേണ്ട. നല്ലൊരു പാര ലവനു കൊടുത്തു.. കുട്ടി പാഠം പഠിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു- സമൂഹത്തെ തോല്പ്പിക്കാനുള്ളവനാണു ഞാന്‍.
ഒറ്റപ്പെട്ടവന്‍ അതിവേഗം നിരാശനും വിഷാദവാനുമാകും. ഒറ്റപ്പെട്ടവരുടെ സംഘവും അങ്ങനെ തന്നെ. കുടുംബം അങ്ങനെ ഒരു ക്ലസ്റ്റര്‍ വിഷാദ ആകാംക്ഷാരോഗികള്‍ ആകുന്നു.

ഒരുത്തന്‍ അല്ലെങ്കില്‍ ഒരുത്തി സ്വയം നോക്കുമ്പോള്‍ ഒരു മതിപ്പുവില കല്പ്പിക്കാറുണ്ട്. രാവിലേ ബ്രഷ് ചെയ്യാന്‍ നില്‍ക്കുമ്പോള്‍ വരുന്ന ഒരു രൂപം. ആരാണത്? സമൂഹത്തെ തോല്പ്പിക്കേണ്ടവന്‍, മുന്തിയ കാറു കരസ്ഥമാക്കേണ്ടവന്‍, ഇനിയും വലിയ വീടുവയ്ക്കേണ്ടവന്‍, അതു ചെയ്യേണ്ടവന്‍ ഇതു ചെയ്യേണ്ടവന്‍... ചെയ്തു തീര്‍ക്കാന്‍ കാര്യങ്ങള്‍ ഒരുപാട് ബാക്കി, അതു ചെയ്യാനുള്ള വഴികള്‍ തെളിയുന്നുമില്ല. നിരാശ, ശമ്പളം തികയുന്നില്ല, കൈക്കൂലി വാങ്ങാം, കാറിനു പണമില്ല, ലോണ്‍ അടുത്തതെടുക്കാം, വരവുമായി ബന്ധമില്ലാത്ത ചിലവുകളും റിസ്കിയും നിയമവിരുദ്ധവുമായ വരവുകളും ഏതു നിമിഷവും ഒരുത്തനെയോ ഒരുത്തിയേയോ കെണിയിലാക്കാം. നിരാശ വര്‍ദ്ധിക്കുകയായി.

പരീക്ഷയില്‍ തോല്‍ക്കുന്നത്, കാമുകിയെ നഷ്ടപ്പെടുന്നത് വേദനാജനകമായ അനുഭവങ്ങളാണ്‌. അതിലും ഭയങ്കരമാണ്‌ ഇതെല്ലാം തന്റെ ശത്രുവായ സമൂഹത്തിന്റെ മുന്നില്‍ തന്റെ വില കുറച്ചുകളഞ്ഞു എന്നത്. പട്ടികടിച്ച വേദന സഹിക്കാം പക്ഷേ വെളുത്തേടം കണ്ടത്, ഒട്ടും പറ്റില്ല.

ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരുത്തനും ഒറ്റപ്പെട്ട ഒരുത്തിയും ഒരേ തരം പ്രശ്നം നേരിടുന്നു, അവര്‍ക്കു വിശ്വാസമുള്ളവരില്ല, അവരിലും ഉയരെയായാല്‍ കണ്ണുകടിക്കാത്ത ആളുകളുമില്ല. പ്രശ്നത്തെ നേരിടാന്‍ മനസ്സിനു അപര്യാപ്തത അനുഭവപ്പെട്ടു തുടങ്ങി.

ശരിക്കും സംതൃപ്തി തരുന്ന വളരെയൊന്നും കാര്യങ്ങള്‍ ചെയ്യാനാവുന്നില്ല ജീവിതത്തില്‍. മേലധികാരിയുടെ ചെരുപ്പു നക്കിയോ കൈക്കൂലി കൊടുത്തോ വാങ്ങിയോ ഒക്കെ അങ്ങു കഴിഞ്ഞു പോകുന്നു. രാവിലേ ജോലിക്കു പോകുന്നു, വൈകിട്ടു സീരിയല്‍ കാണുന്നു, രാത്രി സ്മാളടിച്ച് കിടക്കുന്നു.

അങ്ങനെയൊക്കെ കിടക്കുന്നു നമ്മള്‍. ഇതെല്ലാം എക്സ്ട്രീം റിസ്കി ആളുകള്‍. സത്യത്തില്‍ നമ്മളെല്ലാം റിസ്കിനു അതീതരൊന്നുമല്ല. എന്തു ചെയ്യാന്‍ കഴിയും? ഇതാണ്‌ ഞാന്‍ ചെയ്യാറ്‌.

ഒന്ന്: എനിക്കു ഞാന്‍ വളരെ ബഹുമാന്യനായ ഒരാളാണ്‌. രാവിലേ ക്ഷൗരത്തിനായി കണ്ണാടിയില്‍ നോക്കുമ്പോള്‍ കാണുന്ന രൂപത്തിന്റെ ഉടമ, ആന്റണി ആയുഷ്കാലം എന്റെയൊപ്പമുണ്ട്. ഞാന്‍ ഒരു ക്ലാസ്സിലും റാങ്ക് വാങ്ങിയിട്ടില്ല, അതുകൊണ്ട് മാനം ഇടിഞ്ഞു വീഴില്ല. ഏറ്റവും മുന്തിയത് പോയിട്ട് വഴിയില്‍ പാര്‍ക്ക് ചെയ്താല്‍ പത്തുപേര്‍ ശ്രദ്ധിക്കുന്ന ലക്ഷ്വറി കാറുകളോ വന്‍ വിലയുള്ള വീടോ എനിക്കില്ല, എന്റെ ആവശ്യങ്ങള്‍ നടക്കുന്നുണ്ട്. അതിനായി ഞാന്‍ തെണ്ടിയിട്ടില്ല, ചതിച്ചിട്ടില്ല, കൈക്കൂലി വാങ്ങിയിട്ടില്ല, മയക്കുമരുന്നു കടത്തിയിട്ടില്ല, തട്ടിപ്പറിച്ചിട്ടില്ല. എനിക്കൊരുത്തനോട് ബഹുമാനം തോന്നാന്‍ അതൊക്കെ ധാരാളം മതി. ഒരു കോടി രൂപ ഇപ്പോള്‍ കിട്ടിയാല്‍ ഞാന്‍ രാവിലേ ഇഡ്ഡലിക്കു പകരം റോളക്സ് വാച്ച് തിന്നാന്‍ പോകുന്നില്ല, കിട്ടിയാല്‍ ഒരു സന്തോഷം, പക്ഷേ ആ സന്തോഷം ഈ ബഹുമാനത്തെക്കാള്‍ വിലയുള്ളതല്ല.

രണ്ട്: ലോകം എനിക്കു വേണ്ടി അപ്പന്‍ ഉണ്ടാക്കിത്തന്നതല്ല, അത് എല്ലാവര്‍ക്കുമുള്ളതാണ്‌. എല്ലാവരും അവനവനു തോന്നുന്ന രീതിയില്‍ ജീവിക്കും, അതിനിടയില്‍ ഞാനും ആവുന്നതുപോലെ ജീവിക്കും. സകലരെയും കടത്തി വെട്ടാനായി ഒരായുസ്സ് ചിലവാക്കിയാലും ചത്തു പോകുമ്പോള്‍ ചീള്‌ ശവമാണ്‌, വെറുതേ പിള്ളേരൊത്തു കളിക്കാനും പാരഡി പാടി ചിരിക്കാനുമുള്ള സുഖം കിട്ടാതെ ചാകും.

മൂന്ന്: എല്ലാം എനിക്കു ഫേവറായി സംഭവിക്കില്ല, ശ്രമിച്ചാലും പ്രാര്‍ത്ഥിച്ചാലും വെട്ടിക്കൊന്നാലും എന്തു ചെയ്താലും. മറുവശമുള്ളതുകൊണ്ടാണ്‌ പലതും നിലനില്‍ക്കുന്നത്. സുഖം എന്നത് ദുഖമില്ലെങ്കില്‍ അനുഭവിക്കാനാവില്ല.

നാല്‌ : എല്ലാ പ്രശ്നങ്ങളെയുംഎനിക്കു പരിഹരിക്കാവുന്നതല്ല. ചിലതിനെ തോല്പ്പിക്കാം, ബാക്കിയുള്ളതുമായി പൊരുത്തപ്പെടാം. എന്റെ അപ്പനമ്മമാര്‍ ഞാന്‍ കുട്ടിയായിരിക്കുമ്പോഴേ മരിച്ചു പോയി. കൊച്ചു ജോലികളും ബിസിനസ്സും മറ്റുമായി ഞാന്‍ പഠിച്ചു. ഞാന്‍ ഭീമാകാരനോ സൗന്ദര്യമൂര്‍ത്തിയോ അല്ല, പരിഹാരമില്ല, ജീവിക്കാനാവാത്തവിധം പ്രശ്നവുമല്ല. പല പ്രശ്നങ്ങളും നമ്മള്‍ ചിന്തിച്ച് ശരിക്കുള്ളതിലും വലിയ വലിപ്പം കൊടുക്കുന്നു.

അഞ്ച്: ഒരു ക്രൈസിസ്ല്‍ പെടുമ്പോള്‍ ഏറ്റവും സുരക്ഷിതമായി പ്രശ്നം നേരിടുക എന്നത് മാത്രമാവണം ഓബ്ജക്റ്റീവ്. ആരെയും ഒരു നിവൃത്തിയുണ്ടെങ്കില്‍ ഈഗോയ്ക്കു വേണ്ടി ഒന്നും നേരി‍ടാന്‍ നോക്കില്ല. (ബ്രൂസ് ലീ പണ്ടൊരിക്കല്‍ പറഞ്ഞു, "ഇന്നു ജീവിച്ചിരിക്കുന്ന ഏതു മനുഷ്യനെയും തോല്പ്പിക്കാന്‍ എന്റെ കുങ് ഫൂവിനു കഴിയും, ഞാനത് എല്ലാ മത്സരങ്ങളിലും തെളിയിച്ചുകൊണ്ടേയിരിക്കുന്നു. പക്ഷേ ഒരാള്‍ വാളുമായി എന്നെ വെട്ടാന്‍ വന്നാല്‍ ഞാന്‍ ഓടാന്‍ കഴിയുമെങ്കില്‍ ഓടും, ഒട്ടും നിവൃത്തയില്ലെങ്കില്‍ മാത്രമേ അവനെ നേരിടൂ.‍ഓട്ടം സുരക്ഷിതമായ പരിഹാരമാണെങ്കില്‍ എന്തിനു റിസ്ക് എടുക്കണം? ")

ആറ്‌ : ഞാന്‍ എത്ര നശിച്ചാലും ഉയര്‍ന്നാലും ഒരു ഭേദവും കാണാതെ എനിക്കൊപ്പമുള്ള ഒന്നുരണ്ടു കൂട്ടുകാരും കുടുംബാംഗങ്ങളും എനിക്കുണ്ട്. എനിക്ക് അവരോടും അങ്ങനെ തന്നെ. അവരാണെന്റെ ഹെല്പ്പ് ലൈന്‍.


ഏഴ്: ഈ ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും വലിയ സുന്ദരികളിലൊരാളായ മരിലിന്‍ മണ്‍‌റോ അപകര്‍ഷതാരോഗിണിയായിരുന്നു. അവനവന്റെ മനസ്സിലാണ്‌ കുരുക്ക്, അതില്‍ കുരുങ്ങാന്‍ എനിക്കു മനസ്സില്ല.

എട്ട്: ഞാന്‍ ജീവിച്ചിരിക്കുന്നതുകൊണ്ടാണ്‌ കുറഞ്ഞപക്ഷം ഇമോഷണല്‍ ആയെങ്കിലും എന്നെ ആശ്രയിക്കുന്ന ഒട്ടേറെപ്പേര്‍ക്ക് അതു കിട്ടുന്നത്. എന്റെ ജീവിതം അവര്‍ക്ക് നിധിയാണ്‌. അത് തട്ടിക്കളഞ്ഞിട്ടുള്ള എന്തുപണിയും ക്രൂരതയാണ്‌. എനിക്കതു വയ്യ.

ഒമ്പത്: ആളുകള്‍ എന്തു വിചാരിച്ചാലും എനിക്കൊരു ചുക്കുമില്ല. അവരെല്ലാം കൂടി ഐ എസ് ഓ സര്‍ട്ടിഫിക്കേറ്റ് തന്നില്ലെങ്കില്‍ എന്റെ ശരീരത്തില്‍ നിന്നും ഒന്നും അടര്‍ന്നു പോകില്ല. ഒരുത്തനെക്കൊണ്ടും നല്ലതു പറയിച്ചിട്ടോ അടിയറവു പറയിച്ചിട്ടോ എനിക്കൊന്നും നേടാനില്ല.

പത്ത്: എന്റെ കുട്ടി എന്തെങ്കിലും തെറ്റിച്ചാലോ തോറ്റാലോ എനിക്കവനു മാപ്പു കൊടുക്കാന്‍ പ്രയാസമില്ല. അവനെ എനിക്കത്രയിഷ്ടമാണെന്നതാണ്‌ അതിനു കാരണം. അത്രയൊന്നുമില്ലെങ്കിലും നല്ലൊരിഷ്ടം എനിക്കെന്നോടുമുണ്ട്. ഞാന്‍ തോറ്റാലും തെറ്റു ചെയ്താലും സ്വയം "പോട്ടെ, ഇനി ആവര്‍ത്തിക്കരുത്" എന്നു പറയാന്‍ ഒരു പ്രയാസവുമെനിക്കില്ല.

ഒരാത്മഹത്യ തടയാനാവുമോ?
അടുത്തു പരിചയമുള്ളവര്‍ വലിയ പ്രശ്നങ്ങളില്‍ പെടുകയാണെങ്കില്‍ അവരുമായി നിരന്തരം സംസാരിക്കുക. എന്തെങ്കിലും സംസാരിച്ചാല്‍ മതി "ഐ കെയര്‍ ഫോര്‍ യു എനിവേ" എന്ന സന്ദേശം പരാജിതനായിരിക്കുന്നയാളിനെയും, ആത്മനിന്ദയില്‍ പെട്ടവനെയും വേദനയിലായവനെയും ആത്മഹത്യയില്‍ നിന്നും പിന്‍‌തിരിപ്പിക്കും. വലിയ മാനസിക പ്രശ്നങ്ങളുള്ളയാളിനെ കൗണ്‍സലിങ്ങിനു നയത്തില്‍ കൊണ്ടു പോകാന്‍ ശ്രമിക്കുക. കുറേ മുന്നോട്ട് നീട്ടിയാല്‍ ഒട്ടുമിക്ക ആത്മഹത്യാത്വരയും ഇല്ലാതെയാകും. ചുറ്റും നോക്കുമ്പോള്‍ ഒരു വാണിങ്ങ് സൈന്‍ കണ്ടാല്‍ ഇടപെടുക, മിക്കവാറും പ്രയോജനമുണ്ടാവും.


ഈ വിവരക്കേടൊക്കെ വായിച്ച് ആരെങ്കിലും സമയം പാഴായെന്ന് പറഞ്ഞ് ആത്മഹത്യ ചെയ്യില്ലല്ലോ? ബോറഡിച്ചവര്‍ക്കായി ദാ പിടി. പണ്ട് കണ്ടൊരു കാര്‍ട്ടൂണ്‍- രോഗി തലയ്ക്ക് കയ്യും കൊടുത്തിരിക്കുന്നു, മനശാസ്ത്രജ്ഞന്‍ അയാളുടെ ഫയലില്‍ നോക്കിയിട്ട്.
"മിസ്റ്റര്‍ സ്മിത്ത്, ഒരു സന്തോഷവാര്‍ത്തയുണ്ട്. നിങ്ങളുടെ കേസ് ഞാന്‍ വിശദമായി വായിച്ചു നോക്കി. നിങ്ങള്‍ വിചാരിക്കുന്നതുപോലെ നിങ്ങള്‍ക്ക് ഇന്‍ഫീരിയോറിറ്റി കോമ്പ്ലക്സ് ഒന്നുമില്ല . ശരിക്കും നിങ്ങള്‍ ഇന്‍ഫീരിയര്‍ ആണ്‌, അല്ലാതെ ഒരു കോമ്പ്ലക്സ് അല്ല അത്."